En toen waren we er alweer vier weken!!

Lieve familie, vrienden en overige geïnteresseerden,

Tijd voor het tweede blogje van deze wereldreiziger vanuit het zonovergoten Bali. Sinds mijn laatste verhaal is er natuurlijk weer een hoop gebeurd, dus ik vond het wel weer eens tijd voor een update!! Wederom helpen een koud cola’tje en het o zo fijne sigaretje mij bij de nodige inspiratie... hahaha. De vorige keer had ik gezegd dat mijn volgende verslag niet zo lang zou worden…. dat gaat dus eventjes niet lukken, dus pak een glaasje drinken en een lekker koekje of sigaretje en ga er maar even goed voor zitten ;).. Vraaw moetje zet fokje mor op neuze, dien zeun het weer ’n flink verhoal schreevn!!!

Goed, eens kijken waar ik moet beginnen. De laatste keer ben ik geëindigd met onze trip naar Uluwatu, wat een leuke ervaring was maar waar we achteraf gezien te kort zijn geweest. De dag erop (Zaterdag) zouden we twee mede studenten ontmoeten, Evelien en Jeroen, welke onze roomies zouden worden voor de komende 5 maanden in Bali en Thailand. We zijn samen naar Kuta Beach gegaan om even een drankje te pakken in de zon, het is toch even aftasten wat voor vlees je in de kuip hebt helemaal als je 20 weken met iemand een kamer deelt. Nou dat was dus gewoon kat in het bakkie, leuke mensen die net als ons willen genieten van hun tijd hier en graag wat van het land willen zien. Na het drankje zijn we de stad even ingelopen omdat, hoe kan het ook anders, de dames graag wilden shoppen. Prima, meteen op de hoogte van welke winkels er allemaal zijn en wat er allemaal te koop is, stiekem was ik wel erg gecharmeerd van al die vette namaak klokjes die ze hier verpatsen tegen zeer redelijke prijsjes!! Na weer de nodige stapjes in de shopping malls te hebben afgelegd werden we toch wel hongerig en zijn we dus maar op zoek gegaan naar een nette eettent. Nou had ik van wat dames in Nederland die dezelfde reis hebben gemaakt als mij, gehoord dat Sky Garden een hele geschikte plek moest zijn om lekker te eten voor weinig, tja dat is natuurlijk waar wij studenten naar opzoek zijn!! Even googlen en binnen no time stonden wij op het dak van een enorme club waar lekkere muziek werd gedraaid en de BBQ vol gas stond te knapperen. Voor rond de drie eurotjes mochten we twee uur lang zoveel eten als we wilden, en geen nasi of andere Aziatische handel maar gewoon lekkere steaks, hamburgers, kipfiletjes, spare-ribs, gepofte aardappel en ga zo maar door, voor de rechtgeaarde europeaan dus even een kwestie van thuiskomen!! Na nog een Bintang te hebben gedronken was het tijd om huiswaarts te gaan omdat we de volgende dag dan eindelijk naar Denpasar zouden vertrekken om ons hotel/ huis voor de komende tien weken te betrekken, en uiteraard kennis te maken met de zestig andere studenten die hetzelfde avontuur hebben ondernomen als ons.

Zondag was het dus zover, op tijd uit de veren om onze koffers weer in te pakken en nog even snel een ontbijtje te scoren in ons hotel. Om 12u moesten we uitchecken en werden we opgepikt door de taxi welke ons naar Denpasar zou brengen. Poeh, bij het afrekenen tijdens het uitchecken moest ik toch even slikken, had voor een kleine zeven ton aan extra's opgesoupeerd in de afgelopen week, na het omrekenen naar euro's werd het toch weer een feestje want het kwam neer op ruim veertig eurotjes wat natuurlijk een koopje is voor elke dag ontbijt, drinken, sigaretten en een bezoek aan de spa!!! De taxi stond al op ons te wachten en na Jeroen en Evelien onderweg te hebben opgepikt arriveerden we na 45 minuten bij ons nieuwe thuis “Hotel Puri Saron Denpasar”.

Nou dat is dus gewoon helemaal in orde!! Een schoon en fris hotel met jawel.. een zwembad!! Hier gaan we ons dus prima vermaken de komende negen weken! De omgeving is wel even anders dan wat we in Kuta gewend waren, alles behalve toeristisch, maar naar mijn idee is dat juist goed omdat je dan toch meer het gevoel hebt dat je echt tijdelijk in een ander land woont. Na onze kamer te hebben gekeurd (goed bevonden!!) en de koffers uitgepakt zijn Jeroen en ik maar eens de omgeving gaan verkennen. We hebben twee uur rondgewandeld en het is echt een bijzondere ervaring om hier te zijn en te zien hoe anders het leven hier is. Het eerste wat enorm opvalt is het feit dat men hier nog niets heeft begrepen van afvalbeheer, men pleurt alles in de berm of in de greppel en mensen zetten de boel gewoon in de fik voor hun huis wat vervolgens zorgt voor enorme wolken giftige plasticdampen. Kleine kinderen lopen in lompen te schooien om geld, de huizen zijn vaak niet meer dan een stapel gasbetonblokken met golfplaat eroverheen en de riolering loopt hier en daar gewoon open langs de weg. Als je hier rondloopt als “rijke” westerling voel je jezelf soms toch best bezwaard, het verschil tussen rijk en arm is erg groot, beter gezegd het is hier vooral veel arm en soms rijker. Wat voel ik me dan gezegend dat ik aan de andere kant van de wereld ben geboren, maar om je dat echt goed te beseffen moet je denk ik eerst hebben gezien hoe het ook kan, zoals bijvoorbeeld dus hier in Indonesië. Goed, weer genoeg maatschappelijk verantwoord gepraat, ik heb ook nog een hele leuke tijd hier!!

De eerste week hier in Denpasar stond vooral in het teken van introductie op school en samen met de andere studenten “chillen” en de omgeving verkennen. De omgeving verkennen ging vrij snel, er is niet zoveel, we hebben de supermarkt en een aantal geschikte eettentjes gevonden dus voor zover is dat onder controle!! School begon op Maandag met een introductiecollege over wat we konden verwachten de komende negen weken en wat informatie over de cultuur van Bali vergezeld door een traditionele Balinese dans, dat was wel even leuk om te zien. Alles gaat hier met de taxi, we worden opgehaald door een busje van school die ons naar de University brengt, als we naar Kuta willen om even te winkelen of meestal ordinair aan het strand bakken moeten we een taxi bellen. Dat is dus niks voor deze jongen die gewend is te gaan en te staan waar en wanneer hij zelf wil (daarom dat OV ook zo’n straf is voor mij). Eerste prioriteit was dus als de sodemieter eigen vervoer regelen, bij de receptie van het hotel wisten ze nog wel een “mannetje” die motorbikes verhuurde voor langere periodes voor weinig, kiek dak mok heb’n!! Meteen mijn nieuwe Indonesische vriend “Wiwid” die de receptie hier bestierd dat mannetje laten bellen. Helaas was ik niet de enige die het nummer had van deze verhuurder, een Duitse groep studenten van een andere school had de dag ervoor alle motorbikes gehuurd, voor twee maand!! Snotverdikke, heb ik weer!! Vriend Wiwid zij dat ik het in Kuta nog kon proberen, daar kon je met een beetje mazzel en flink afdingen ook nog wel eens geschikt een brommertje huren. Dus toen we met zijn allen naar Kuta gingen om weer even lekker van zon zee en strand te genieten ben ik samen met medestudent Gerrit op expeditie gegaan opzoek naar mijn velbegeerde tweewieler. Inmiddels waren er ook een paar meiden die wel oren hadden naar een brommertje dus uiteindelijk gingen Gerrit en ik opzoek naar NEGEN motorbikes voor een maand, natuurlijk met de gedachte dat als je meteen zoveel huurt je vast wel wat kwantumkorting kon krijgen!! Dat was dus onbegonnen werk, ik zal jullie de verdere details besparen maar het komt er op neer dat wij zes uur later (en zeker 20 kilometer sjouwen) negen brommers bij drie verschillende verhuurders hadden geregeld welke ook nog eens verdeeld over de avond konden worden opgehaald. Gerrit en ik hebben dus geen zon zee en strand gezien die dag!! Maar goed we hadden allemaal een motorbike en daar ging het mij om dus ik was blij en tevreden!! Even voor de duidelijkheid, een scooter heet hier een motorbike en is dus een scooter zoals wij dat in Nederland gewend zijn maar loopt zo’n karretje wel gewoon even 110 en trekt hij de klinkers uit de straat!! ;) ;) ;) … NET IETS VOOR MIJ, IK VOEL ME WEER 16!! De rest van de week bestond uit beetje school en vooral met zijn allen genieten van het mooie weer en het goedkope eten alhier. Oja, de motorbike kost 35 euro per maand, een volle tank kost 1,30 euro en een nieuwe helm was een tientje!!... En, ik ben ook al aangehouden door de politie!! Ik had mijn brommer net twee dagen en we kwamen terug van een dagje strand in Seminyak, we reden met de groep richting ons hotel en ik reed voorop. Bij het passeren van de GROENE stoplichten hoorde ik ineens een fluitsignaal en zag een agent druk naar mij wuiven “nu is het zover, spannond!!”. Ik vol goede moed en met de wijze raad van de dames uit Nederland in mijn achterhoofd naar de beste meneer toe. “What’s the problem officer?” .. “You drive thru red!” .. “Ohw sorry, I thought it was green, this is my first day here so I have to get used” … “Ah yes but you have to pay fine, normally you go to capital courd and pay 250.000 Rp. , but when you pay now only 50.000 Rp.” Haha.. ik denk jij bent een mooie, gangster!! Nou had ik zoals mij was aangeraden wat ‘omkoop geld’ apart in mijn zak gedaan en mijn portemonnee in de tas, dus ik pak wat verfrommeld geld uit mijn broekzak en zeg “this is all I have, 15.000 Rp.” .. “No not enough, you have to go to capital courd and pay 250.000 Rp.” Omdat ik bijna wel zeker wist dat hij mij gewoon bang wou maken bleef ik gewoon de nuchtere Groninger uithangen en zij “that’s fine by me, I don’t have more money with me so I have no choice” .. de agent gaf op en ik mocht zelfs mijn omkoopgeld houden!!! Haha wat een schurken ook hier, maar ik had gewonnen dus mijn dag was TOP!!

Week drie begon met een fieldtrip van school, we werden voor dag en dauw opgepikt bij ons hotel om die dag twee convention centers te bezoeken. Nou vind ik het geen probleem om een paar uur in een bus te zitten, gezellig met de andere studenten, het is net een schoolreisje zoals vroeger. Echter waren er een paar factoren die mij parten speelden. Allereerst moeten wij in uniform naar school en dus ook in vol ornaat tijdens de fieldtrips, en dat is warm!! Daarnaast had ik sinds enkele dagen last van, hoe zeg ik het even netjes, onvaste en spontane ontlasting. Dan zit je dus niet zo prettig in een busje! Goed, uiteindelijk alles onder controle gehouden, dus geen ongelukken maar fijn was anders. De bedrijven waar we zijn geweest waren interessant en bijzonder om te zien hoe anders het er hier aan toe gaat vergeleken met Nederland. We zijn eerst naar het Bali Nusa Dua Convention Center geweest, GROOT en alles pracht en praal. Hier worden alle staatsbanketten en ander grote overheidsfeesten gehouden, de president van Indonesië heeft daar gewoon zijn eigen suite, moet je voorstellen dat Mark Rutte zijn eigen kamer heeft in de RAI Amsterdam. Men was daar op het moment nogal hieperdepiep en opgetogen want begin Oktober wordt de APEC gehouden hier op Bali en het convention center is één van de locaties waar het plaats gaat vinden. Even voor de mensen die denken.. APEC…. Wa is da? APEC staat voor Asian Pacific Economic Cooperation, dit is een conferentie waar alle landen uit de regio bij elkaar komen om te praten over de economische situatie, dus presidenten van China, Japan, Korea, Thailand en andere landen komen hier heen. Maar omdat dit deel van de wereld de laatste jaren steeds belangrijker wordt komen er ook hoogwaardigheidsbekleders uit andere delen van de wereld, zoals jawel.. Obama en Poetin!! Je kunt je voorstellen dat dit nogal een dingetje is voor Bali en zijn bevolking. Om even aan te geven hoe groot het is, het vliegveld van Bali is gedurende de gehele periode (een week) van 13u tot 19u gesloten voor burgerluchtvaart en staat volledig ter beschikking van de verschillende regeringsvliegtuigen die hier gaan landen. Toen we daar alles hadden gezien zijn we met de bus vertrokken naar een evenementenlocatie aan zee, ook prachtig, helemaal in traditionele stijl en bij uitstek geschikt als locatie voor je huwelijksfeest. Na ook deze toko helemaal te hebben bekeken gingen we gelukkig weer retour naar ons hotel, ik blij want mijn buik behoorde op dat moment tot vijandig gebied en dan ben je toch liever op een vertrouwde plek!! De volgende dagen zijn we met onze studiegroepjes maar eens begonnen aan wat werk voor school, dat hoort er immers ook bij en het zou zonde zijn als je na 10 weken genieten, chillen, bakken, eten en reizen keihard zakt voor je opleiding.

Woensdagavond vonden we het wel weer tijd worden om eens na te gaan denken over het weekend, na 1,5 week in het hotel zitten was het noodzaak om even een paar dagen er op uit te trekken naar een tropische locatie. Gelukkig waren de medestanders al snel gevonden en hebben we met veertien mensen een reisje geregeld naar de Gili Islands “denk Bounty reclame van aantal jaren gelden”. We waren vrij vanaf Donderdag dus we zijn dan ook maar meteen ’s ochtends vertrokken. Het was een uurtje rijden richting boot en dan nog 1,5 uur met de “fast boat” naar de Gili’s, tof man wat een avontuur!! Tuurlijk, toen we aankwamen bij de boot was deze flinke vent dus zo ziek als een hond!! Niks aan te doen, kop d’r veur, paracetamol en reispilletje erin en gaan met die banaan! Toen we de boot beklommen hadden een aantal helden bij ons het lumineuze idee opgevat om lekker op het dak te gaan zitten, “joh, dan zie je veel meer en zit je lekker in de frisse lucht!!”. De boot was nog geen 15 minuten vertrokken en we waren allemaal al zeiken nat tot op de laatste vezel, en toen moesten we dus nog ruim een uur, golven zo hoog als huizen en het water zo zout als de neten, en omdat het bootritje zo ruig en onstuimig was kon je ook niet naar beneden gaan om droog te zitten. Nee, dit was wel even wat ander dan het “Oerd” van Holwerd naar Ameland!! Bij aankomst op de Gili’s zagen we alleen maar witte stranden, blauw doorzichtig water en palmbomen, dus was alles in één keer vergeten en de vaste grond onder de voeten had op mij het effect dat ik me ineens niet ziek meer voelde, TOP!

De vier dagen op de Gili’s was ronduit super, het hotelletje was prima te doen en meteen aan het strand dus we konden sochtends met onze duffe poffertjesgezicht zo vanuit onze kamer de zee in duiken. We hebben lekker genoten van het strand en we zijn met de fiets het eiland over getrapt om de boel te bezichtigen. Een aantal van ons zijn gaan duiken en snorkelen, wat baalde ik dat ik met mijn sneue gehandicapte oortjes niet onder water kon!! De Gili Islands staan bekent om hun relaxte en harmonieuze sfeer, er is daar geen politie en geen gemotoriseerd verkeer, alles gaat met paard en wagen of te voet. Enig nadelig gevolg hiervan is dat je bij elke eettent op zijn minst een uur moet wachten op je voer en drinken, ongeacht of het nou ontbijt, lunch of diner is. Ons hotel was op Gili Trawangan, één van de drie Gili eilanden, op dag drie zijn we met een bootje naar de andere twee eilanden gevaren, Gili Meno en Gili Air. Deze laatste twee zijn nog veel rustiger en staan volledig in het teken van hangen en liggen op het stand of in een cabanna (houten hutje zonder muren met een rieten dakje).. helemaal zen en uitgerust van deze twee eilanden hebben we bij terugkomst nog even heerlijk gegeten bij een super deluxe restaurant, wederom voor een schijntje naar Nederlandse begrippen ;) .. Goed, de Gili’s, wat kan ik verder nog zeggen, het is gewoon prachtig, de zee is azuur blauw en je kunt de vissen en schildpadden zien zwemmen, het strand is wit en de palmbomen groen!! Zondag zijn we in de middag weer terug gevaren naar vaste land, wederom was het boottochtje alles behalve comfortabel, zeker 15 mensen gingen over hun nek en dat is niet bepaald een prettig gezicht als jezelf je lunch met alle moeite probeert binnen te houden. Gelukkig zijn we allemaal ongedeerd aangekomen en konden we moe maar voldoen weer huiswaarts.

Maandag week vier was het weer business as useuall, de fieldtrip voor school was gecanceld wegens veiligheidsredenen dus konden we mooi alle tijd gebruiken voor het maken van ons eerste rapport welke die week ingeleverd diende te worden. Pfff, wat is dat een zware dobber, in deze omstandigheden gemotiveerd bezig met je schoolwerk. De hele week zijn we dus hiermee bezig geweest en hebben we amper of geen andere activiteiten ondernomen. Vrijdag alles netjes ingeleverd dus konden we in het weekend mooi weer wat van Bali gaan bekijken. Omdat we de afgelopen weken alles met een grote groep hadden ondernomen hadden Kim en ik wel weer even zin om met z’n beide eropuit te gaan, je bent dan toch vrijer in het gaan en staan omdat je niet constant rekening hoeft te houden met dertien anderen. Zaterdag zijn we dus op tijd vertrokken om op de scooter naar Ubud te gaan. We hadden gehoord dat het de moeite waard moest zijn en het was maar 1,5 uur rijden dus dat leek ons een geschikt plan. Nou dat was dus een goed keuze, de rit erheen was de benzine al meer dan waard!! Wat een prachtig land is het toch, je rijd van het ene verbazende uitzicht naar het andere en je hebt constant de neiging om alles op de gevoelige plaat vast te leggen. Na anderhalf uur tuffen door het idiote verkeer en af en toe waardeloze wegdek waren we aangekomen bij onze eerste bestemming “Gunung Kawi” ofwel de koningsgraven van Ubud. Dit is een enorme tempel welke is gelegen in een vallei, het is in de 11e eeuw gebouwd en bestaat uit een monnikenklooster en tien monumenten ter ere van de Koninklijke familie welke zijn uitgehouwen uit de rotsen. Wat een bijzondere ervaring was dat!! Allereerst moet je weet niet hoeveel treden naar beneden in de vallei, waar je vervolgens helemaal omringd bent door een oerwoud en uitgehouwen rotsen. Op de dag dat wij er waren was er een ceremonie aan de gang, tientallen mensen liepen af en aan met offermanden en parkeerden elke hoek van de tempels vol met fruit, bloemen en VLEES!! Na twee uurtjes te hebben rondgewandeld was het klaar en tijd om terug te gaan, en ja, de trap die je naar beneden neemt moet je ook weer omhoog nemen, gelukkig rook ik en hier helemaal met die goedkope sigaretten, dus toen we boven waren was deze topatleet drijfnat van het zweet en zijn we dus eerst maar even gaan zitten bijkomen onder het genot van een lekker bakkie pleur met een broodje. Nadat we weer op adem waren zijn we onze scooters maar weer gaan pakken, in de loop ook meteen maar even wat souvenirtjes voor thuis meegenomen. Omdat het toch alweer laat was geworden hebben we de overige bestemmingen maar gelaten voor wat het was onder het mom van “we komen binnenkort nog wel weer terug”, op de weg naar huis nog even lekker getafeld en toen vol gas naar het hotel om lekker te pitten!!

Vandaag Maandag week vijf begon weer met een fieldtrip van school. We zij met alle studenten naar “Bali Village” geweest, een cultureel project waar toeristen kunnen zijn hoe het traditionele leven op Bali eruit ziet (zag). We hebben dus gezellig offermandjes gevlochten, kokosnoten gepeld en gegeten, rijst gezaaid, het land geploegd met een span ossen en we hebben een school bezocht. Dat laatste was wel even apart, we stonden dus met twintig blanke westerse koppen te loeren voor een klas met kleine kinderen die bij onze aankomst “Vader Jacob” begonnen te zingen. Je krijgt dan een beetje het gevoel van “aapjes kijken” alleen is dan nog de vraag “wie zijn de aapjes?” wij of hun? Uiteindelijk toch over de schaamte heengestapt en wat gepraat met die kids. Na een traditionele lunch zijn we weer in de bus gestapt en zijn we rest van de dag bezig geweest met wat schoolwerk en socializen.

Okay dan, jullie zijn weer helemaal bij en ik heb het weer helemaal gehad met typen ;) Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen en ik een beetje inzicht heb kunnen bieden in mijn leven hier. Uiteraard hoop ik stiekem dat jullie stikjaloers zijn.. haha!! Ik zal proberen om in het vervolg wat regelmatiger deze blog bij te houden, dat scheelt jullie een hoop leestijd en mij hoofdbrekens wat ik twee week geleden ook alweer had gedaan.

Goed lieve mensen ik scheid ermee uit. Knuffels, kusjes, groetjes aan iedereen die het maar hebben wil en graag tot de volgende keer!!!!

Suksma en Selamat tinggal

Willem